2013: Het grote afscheid

Het grote afscheid
In het voorjaar een lang weekend naar Deventer. Nadat we Biko goed hebben uitgelaten gingen we lopend of met de pont Deventer in. Winkelen en slenteren vindt Biko maar niets, dus hij blijft liever thuis. 

We waren al druk voor te bereiden voor onze vakantie, wederom naar de Dolomieten.

zaterdagmiddag: Sarah en Biko

Op een zondag, een maandje voor de vakantie, waren we een paar uur weg zonder Biko. Bij terugkomst begroette Biko ons zeer vreemd, zakte door zijn  achterpoten en was volledig van slag. Direct de dierenarts gebeld. We kregen het adres voor van de zittende dierenarts en met de auto er na toe. Na wat injecties en pillen voor Biko was de diagnose een tia of zijn evenwichtsorgaan had een opdonder gehad en Biko moest wennen aan zijn nieuwe scheve horizon. De volgende dag naar onze eigen dierenarts en de conclusie was het zelfde. Het zou weken duren voor hij weer de oude is.

hondenwacht

 

Dinsdag en woensdag kwam bij niet van zijn kleedje af en at amper. Donderdag krabbelde hij weer wat op het at zijn favoriete eten in de keuken. Vakantieplannen waren al aangepast: alleen morgens een paar uur rijden, dat Biko niet steeds in en uit moet stappen. Vrijdag weer een stuk beter. Hij liep zelfstandig, zonder te leunen tegen mijn been, het eten ging beter.... De goede hoop was van korte duur. Vrijdag avond om hem toch nog een plasje te laten doen voor de nacht, kon hij niet meer staan. Wat nu...gelukkig hadden we nog een goede dierenpijnstiller voor hem. Hij heeft een rustige nacht gehad. Zaterdagochtend was de situatie niet verbeterd. Weer de dienstdoende dierenarts gebeld en we konden om 9.00 uur komen. Biko de auto ingetild en op weg. Bij de dierenarts Biko op de behandeltafel gelegd en ons verhaal verteld. Biko duidelijk gestrest en door de extra adrenaline kon hij nog steeds niet staan. Voor de dierenarts was het duidelijk, Biko gerustgesteld en hij kreeg van haar zijn verlossende spuitje. - Sorry hoor ik zit hier te tikken met tranen in mijn ogen. -  Na een half uurtje zonder Biko terug naar een leeg huis.

Het leven gaat door, de bak wordt ont-Biko-d en zware spullen uit de bak verhuizen de cabine in, om de plaats van Biko in te nemen. Tijdens de vakantie bleek dat de combinatie ietsje sneller en stabieler. Dus toch naar de Dolomieten. Daar aangekomen bleek het zeer slecht weer te zijn. De volgende dag doorgereden naar Florence 

om vervolgens in San Gimignano, bij de ijs-wereldkampioen een ijsje te eten,

 naar Pisa,

om in Peschiera tegen een muziekfestival aan te lopen.

 Om weer de Dolomieten in te rijden.

Na onze vakantie alle foto's waar Biko een hoofdrol, een bijrol of als figurant op stond verzameld en een fotoboek ter nagedachtenis gemaakt. 
De cover

en cliché achterfoto. 

2012: De omweg

De omweg
De Dolomieten waren goed bevallen en de bedoeling is om in 2012 weer die kant op te gaan. Weer gooit een breuk onze ideeën in de soep. Alleen deze breuk ligt nu diep in de aarde met een aardbeving in de Dolomieten als gevolg. Ramptoerisme staat niet in onze Scargotours brochure. Alternatief was snel gevonden: via Frankrijk en onder Zwitserland en op de terugreis nog even via de Dolomieten.
Goed gemutst staan we voor de Mont Blanc tunnel, een onbetaalbare en stille tunnel om naar Italië te rijden. Keren is geen optie en met een royaal gebaar de creditkaart getrokken. Het weer in de Italiaanse bergen viel erg tegen, nat en koud. De volgende camping ligt op minstens een dag rijden en daar was het weer ook nogal prut. Maar in Frankrijk scheen de zon....

Dus de volgende dag over de bergpas tussen sneeuwbergen door terug naar Frankrijk.

De Provence met de lavendelvelden, bijna in bloei, dat was geen verkeerde keuze. 

Gorges du Verdon zonder unit gereden met schitterend weer. Dit was de omweg meer dan waard.

lavendel nu in bloei

En op de terugweg nog even Dijon aandoen.

De kortere vakantie in september stond Oostenrijk op het programma, alleen in Pfronten, laatste camping in Duitsland vlak voor de grens was het weer meer dan beroerd. Dit was de tweede poging in Pfronten omdat we toch graag een keertje met de kabelbaan naar boven willen. Niet dus.

Oostenrijk afgeblazen en wederom wat beter weer gezocht in Duitsland.

Zo af en toe een omweg voor een ijsje

2011: De breuk

De breuk

Als een fundering lang onder water staat zoals deze kerk in de Reschensee, Noord Italië waar we een dag eerder langsgereden zijn. Of huizen staan figuurlijk onder water dan gaat het dus niet goed....

Tijdens het optrekken en remmen in een korte file net na Trento, sloeg de bak regelmatig tegen de cabine aan. Bij het eerste benzinestation gestopt voor een kleine inspectie: luchtvering is in orde, dat voelt niet goed en lucht zeker niet op. Onder de auto gekeken en de conclusie na een korte inspectie: ik rijd niet verder! De cassisbalk was gedeeltelijk gescheurd.

ANWB gebeld, we staan bij een Esso station op de A22. Tegenvraag: welk ESSO station er zijn vele aan deze weg. Naar de caissiere gelopen en met een hulpeloos gezicht mijn telefoon in haar handen gedrukt.  De boodschap kwam over en na een uurtje kregen we een smsje dat er een hulpverleningsauto onze kant op komt.

 En inderdaad na een klein uur reed een autoambulance het terrein op. De goede man sprak net zo goed Nederlands als wij Italiaans en maar de boodschap kwam ondanks de taalbarrière goed over. Onze bak op zijn bak, wij met z'n allen inclusief Biko de hoge cabine in geklommen.

 Na een tochtje reden we een garage in, na wederom een uur wachten kregen we de vraag of de unit los kon. "Jaja ik heb alles bij me". "Oké dan brengen we jullie naar een camping vlakbij Levico Terme". Weer de cabine in en op de parkeerplaats van een camping, gaat de auto van de ambulance en op eieren rijdend gestopt op het eerste vrije platte campeerplekje. Bak eraf en leeg weer terug.

Naar vier dagen een smsje de auto is klaar. Terug gesmst met de vraag waar?? Met het adres naar de receptie met de vraag of ze een taxi willen bestellen. Nee, zij pakte de kaart en met een vloeiende beweging zette een streep op de kaart met de mededeling ongeveer 15 minuten lopen. En inderdaad een kwartiertje later zagen we de pick-up achter een hek staan. We kregen foto's te zien van de breuk en van de reparatie. Wat bleek de chassisbalk was gedeeltelijk aan het oog onttrokken door de dieseltank. Hier had duidelijk water ingestaan en deels verrot. Door de extra krachten, die de goede balk moest opvangen had deze het ook gedeeltelijk begeven. Na een knap stukje laswerk, door de vader, de eigenaar of oude eigenaar van het kleine familiebedrijf. Hij is duidelijk zichtbaar trots op zijn laswerk, betaald en we konden weer naar de camping. De volgende dag weer verder.

een nieuwe pickup?

De rest van de vakantie werd goed gemaakt door het mooie weer.

Ook in september nog ruim een week naar de Franse Ardennen,
Charleville Mezieres bij avond,

maar er zijn altijd nog breuken,

die niet meer te lassen zijn.... [Cathedral Laon, Franse Ardennen]

Scargotours, blikt terug en kijkt een blikje vooruit

Scargotours, blikt terug en kijkt een blikje vooruit;
Het is stil rond Scargotours, misschien een Franse wijngaard ingereden...?

Nee, wel stil rondom het blog, maar niet rond ons en Scargotours. Na de laatste vakantie in september, gaat de bak een winterslaap houden in een oude droge aardappelschuur. Om in het voorjaar weer gewekt te worden voor nieuwe avonturen.
Wat hebben we dan de afgelopen jaren gedaan?

Van elk jaar volgt de komende tijd een kort verslag met een paar foto's. Achteraf gezien, toch voor elk jaar een thema;
Voor het jaar 2011:  De breuk
Voor 2012: De omweg
En voor 2013: Het afscheid
Een blikje vooruit: De grote verandering in 2014

De grote verandering, een project dat in het begin van de lente start en daarvan zal een uitgebreide fotoblog komen. Wat de grote verandering inhoudt zal tijdens het blog over het jaar 2013 misschien een klein beetje duidelijk worden?!?
Dus houdt Scargotours de komende tijd scherp in de gaten!